«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Ֆրիտրիխ Միւլլեր (գերմաներէն՝ Friedrich Müller, 6 Մարտ 1834 — 25 Մայիս 1898), աւստրիացի լեզուաբան եւ հայագէտ։
1853-1857 թուականներուն ընթացքին ուսանած է Վիեննայի եւ Կոթինկենի համալսարաններուն մէջ։
Տիրապետած է հայերէնին, յունարէնին եւ սանսկրիտին:
1858 թուականին Ֆրիտրիխ եղած է Վիեննայի համալսարանի, ապա արքունական մատենադարանի տնօրէնը, իսկ 1866 թուականէն սկսեալ դարձած է Վիեննայի համալսարանին լեզուաբանութեան դասախօսը եւ Կայսրական գիտութիւններու ճեմարանին անդամերէն մէկը։
1860-ական թուականներուն Միւլլերը իր հայագիտական յօդուածները հրատարակած է ճեմարանին պատմական եւ փիլիսոփայական տեղեկագիրին մէջ։ Ֆրիտրիխ նաեւ իր պատմաբանասիրական բնոյթի գործերուն մէջ անդրադարձած է Մեսրոպ Մաշտոցի գործունէութեան, հայկական գրական գիւտերուն, Կորիւնին, Ղազար Փարպեցիին, Ստեփանոս Տարոնեցիին (Ասողիկ), Առաքել Դաւրիժեցիին, Վարդան Բարձրբերդցիին եւ Մխիթար Գոշի գործերուն:
Իսկ լեզուաբանական յօդուածներուն մէջ, որոնք շատ լաւ ձեւով ամփոփուած են «Արմէնիաքա» («Armeniaca») էջերուն մէջ, հետազօտած է հայերէնի խոնարհումը ու հոլովումը՝ կատարելով բազմաթիւ ստուգաբանութիւններ։
Ֆրիտրիխ Միւլլերի լաւագոյն գործերէն են՝
«Ընդհանուր ազգագրութիւն» (1879)
«Լեզուաբանութեան հիմքերը» (1876-1887) (քառահատոր)
