«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Ատրպետ (Սարգիս Մուպահեաճեան), (31 Յունուար 1860, Կարս – 27 Մայիս 1937, Կիւմրի), հայ արձակագիր, վիպասան, հասարակական գործիչ, ԽՍՀՄ գրողներու միութեան անդամ 1934 թուականէն։
Ծնած է Կարս տաճկաց տիրապետութեան ժամանակ։ Սկզբնական կրթութիւնը կը ստանայ Բաղէշցի Գրիգոր պատուելիի մօտ, 1869-1871 թուականներուն կը յաճախէ ծխական ուսումնարանը, իսկ 1871-1872՝ կաթոլիկաց դպրոց։ 1873-ին կը մեկնի Ալեքսանդրոպոլ՝ ուսումը շարունակելու նպատակով, եւ այնտեղէն ալ կ’անցնի Կ․ Պոլիս, ուր կը մտնէ Վիեննայի Մխիթարեանց ուսումնարանը, հանգուցեալ Հայր Արսէն Այտընեանի օրով։
1881-ին կը վերադառնայ Կարս եւ տեղւոյն հայոց երկսեռ ծխական ուսումնարաններէն ներս մինչեւ 1888 թուական կը դառնայ ընդհանուր պատմութեան ու աշխարհագրութեան ուսուցիչ։ Միեւնոյն ժամանակ կ’ընտրուի քաղաքային պատգամաւոր։ 1889-ին ուսուցչական ասպարէզը ձգելով՝ կը տեղափոխուի Պաքու եւ կը սկսի ծառայել նաւթագործարաններու մէջ։ 1893-ին կ’անցնի Թաւրիզ դատարանական գործեր վարելու եւ 1895-ին կրկին կը վերադառնայ Կովկաս։ 1898-ին հարաւային Ռուսիա կ’երթայ մասնաւոր գործերով, սակայն քիչ ժամանակ ետք կ’անցնի Պարսկաստան (Թաւրիզ քաղաք) եւ 1899-ի Մայիսէն կը զբաղի դատարանական գործերով։ Ատրպետի առաջին գրական աշխատութիւնն է «Խեւ Կարապետ» վէպը (Թիֆլիս, 1899), որ լոյս կը տեսնէ 1889 թուականին «Մուրճ»-ի մէջ՝ առանձին գիրքով։ Կ’աշխատակցի «Մշակ»-ին, «Աղբիւրը»-ին, «Տարազ»-ին եւ «Գաղափար»-ին։
Մահացած է Լենինական (Կիւմրի) 1937 թուականին։