Մխիթար Սեբաստցի (իտալ.՝ Mechitar di Sebaste, 7 Փետրուար, 1676, Սեբաստիա – 27 Ապրիլ, 1749, Սբ. Ղազար կղզի, Վենետիկ), հայ Կաթողիկէ եկեղեցական գործիչ, հայագէտ, Մխիթարեան միաբանութեանհիմնադիր։ Մխիթար Սեբաստցիի անունով կոչուած է Երեւանի «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը։
Մխիթար (իսկական անունը՝ Մանուկ) Սեբաստացին սորված է Սեբաստիոյ Սուրբ Նշան, ապա՝ Էջմիածինի, Սեւանի եւ Կարինի վանքերուն մէջ։ 1663-ին մեկնած է Բերիա (այժմ՝ Հալէպ), ուրտեղ ծանօթացած է կաթողիկէ միսիոներներու հետ։ 1701-ին. Կոստանդնուպոլսոյ մէջ հիմնադրած է միաբանութիւն։ 1705-ին Հռոմի իշխանութիւններէն ունենալով վանք հիմնելու համաձայնութիւն՝ 1706-ին Վենետիկին ենթակայ Յունաստանի Մեթոն բերդաքաղաքին մէջ ձեռնամուխ եղած է վանքի կառուցումը։
1712-ին Հռոմի պապ Կղէմենս XI-ը (լատ.՝ Clemes XI, 1649-1721) Սեբաստցիին շնորհած է աբբահոր կոչման։ Խուսափելով թրքական յարձակումներէն՝ 1715-ին միաբանութիւնը տեղափոխուած է Վենետիկ։ 1717 թուականին Վենետիկի Ծերակոյտը հրովարտակով Սուրբ Ղազար կղզին շնորհած է միաբանութեան։ Այստեղ Սեբաստացին շինած է եկեղեցի, բացած է դպրոց, եւ պատրաստած է միաբան-գործիչներ։ Սբ. Ղազարին մէջ ան զբաղուած է մատենագիտական աշխատանքով, ղեկավարած է իր սաներու բանասիրական հետազոտական աշխատանքները, կատարած թարգմանութիւններ եւ հրատարակած է գիրքեր։
Սեբաստացիի մահէն ետք միաբանութիւնը, ի պատիւ անոր, կոչուած է Մխիթարեան միաբանութեան։ Իր ողջութեան իսկ, անոր մեծարած են Երկրորդ Լուսաւորիչ ազգիս, Երկրորդ Մեսրոպ եւ այլ պատուանուններով։
