Անթոնիօ Գանովա (իտալ.՝ Antonio Canova, նոյեմբերի 1, 1757, Պոսանէօ – հոկտեմբերի 13, 1822, Վենետիկ), իտալացի նկարիչ եւ քանդակագործ: նէօ-դասականութեան ներկայացուցիչ։ Հիմնականին մէջ աշխատած է Վենետիկի եւ Հռոմի մէջ։
Կանուխ շրջանի իր գործերուն մէջ հետեւած է Պարոգգոյի արուեստի աւանդոյթներունն։ Յետագային ընթացած է հնաոճ քանդակագործութեան ձեւերը նմանակելու ուղիով, ժամանակակիցներու կողմէ կոչուած է «նոր Ֆիտիաս»։ Ուսումնասիրողներէն շատերը անոր կը համարեն նէօ-դասականութեան շրջանի մեծագոյն քանդակագործը: Անոնք կ՛ընդգծեն, որ Գանովան յաջողած է խուսափիլ պարոգգոյին բնորոշ մելոտրամաթիզմի եւ նէռ-դասականութեան յատուկ պաղ արհեստականութենէն:
Ստեղծած է տպաւորիչ տապանաքարեր (Գլեմէնդ 8-ի տապանաքարը, 1792, Սբ. Պետրոսի տաճար, Հռոմ), դիցաբանական հերոսներու արձաններ («Ամուրը եւ Փսիքէն», 1973, Լուվր, Փարիզ), իտէալականացուած դիմաքանդակներ («Փոլինայ Պորկեզէն՝ Վեներայի տեսքով», 1805-1807, Պորկեզէ պատկերասրահ, Հռոմ)։
Գանովայի ստեղծագործութիւնը հիմք հանդիսացած է 19-րդ դարու եւրոպական ակադեմական քանդակագործութեան համար։
