«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Նիկողայոս Թադեւոսի Տիգրանեան (Նիկոլայ Ֆադեեւիչ, օգոստոսի 31, 1856, Ալեքսանդրապոլ, Ռուսական կայսրութիւն – փետրուարի 17, 1951, Երեւան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ) , հայ խորհրդային նուագահան, բանահաւաք, դաշնակահար, երաժշտական գործիչ։ ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ (1933)։ Աշխատանքի հերոս (1936)։
Ծնած է Ալեքսանդրապոլի մէջ (այժմ՝ Գիւմրի)։ Ինը տարեկանին կորսսնցուց է տեսողութիւնը։ Ուսանած է Վիեննայի կոյրերու հիմնարկին մէջ։ Դաշնամուր նուագել սորուած է Վիեննայի երաժշտանոցի Փրոֆեսըր Վ․ Շենների մօտ, անոր ղեկավարութեամբ ուսումնասիրած է տեսական առարկաներ՝ երաժշտանոցի ծրագրով։ 1893-ին կատարելագործուած է Ն․ Ֆ․ Սոլովեովի մօտ (երաժշտահանութեան տեսութիւն): Մահացած է Երեւանի մէջ:
Գիւմրիի մէջ կազմակերպած է կոյրերու դպրոց, եղած է անոր տնօրէնը եւ դասաւանդած է երաժշտատեսական առարկաներ։
1894-էն սկսեալ Անդրկովկասի, Կովկասի, Ռուսաստանի, արեւմտեան Եւրոպայի քաղաքներուն մէջ բազմաթիւ անգամներ հանդէս եկած է որպէս դաշնակահար, կարդացած է դասախօսութիւններ։ Հրապարակած է արեւելեան երաժշտութեան վերաբերեալ շարք մը յօդուածներ։ 1934-ին փոխադրուած է Երեւան: Հայ երաժշտահաններէն առաջինն է, որ ձայնագրած է ու մշակած (դաշնամուրի եւ կամերային անսամպլներու համար) հայ աշուղներու եւ տուտուկահարներու, յօրինած եւ կատարած երգերն ու պարերը:
1900-ին Փարիզի Համաշխարհային ցուցահանդէսին Տիգրանեան պարգեւատրուած է պրոնզէ մեդալով։
Տիգրանեան հայկական ազգային դաշնամուրային երաժշտութեան հիմնադիրներէն է։
