«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Մատթէոս Զարիֆեան (16 Յունուար 1894, Կէտիկ-Փաշա (Պոլիս) – 9 Ապրիլ 1924), հայ նշանաւոր բանաստեղծ։
Ծնած է Պոլիս։ Կեանքին մեծ մասը անցուցած է Սկիւտարի մէջ, որուն գեղածիծաղ ծովը եւ երկինքը ազդած են ինչպէս Պետրոս Դուրեանի, նոյնպէս ալ իրեն վրայ: Կրթութիւնը ստացած է Իճատիէի դպրոցին մէջ, ապա Պարտիզակի Ռոպերթ գոլէճին եւ Կ. Պոլսոյ Պէրպէրեան վարժարանին մէջ: Վերջինս աւարտած է 1913-ին։ Ուշադրութիւն գրաւած է իր մարզիկի շնորհներով եւ ըմբոստ հոգիով:
1913-ին ուսուցչական պաշտօնով կը մեկնի Ատանա որպէս անգլերէնի եւ մարմնակրթութեան ուսուցիչ։ Հոս է որ մարզական փորձերու ընթացքին, կը զգայ առաջին նշանները թոքախտին։ Կ’ընդհատէ ուսուցչական գործը։ Պահ մը կը մնայ Լիբանան` փորձելու համար լեռնային օդի շնորհիւ վերագտնել առողջութիւնը։
Նոյեմբեր 1914-ին, երբ Օսմանեան կայսրութիւնը պատերազմի մէջ կը մտնէ, կը զօրակոչուի իբրեւ պահեստի ենթասպայ։ Զինադադարին պահ մը կրկին կը դառնայ ուսուցչութեան, բայց թոքախտին գործած աւերը զգալի էր արդէն։ Այս փուլին է որ երբեմնի մարզիկը կը յայտնուի իբր բանաստեղծ: Կը սկսի «Ճակատամարտ» թերթին մէջ լոյս ընծայել իր բանաստեղծութիւնները։ Իր առաջին գործը մամուլի մէջ տպագրուած է 1918-ի զինադադարէն ետք, իսկ առաջին գիրքը՝ 1921-ին՝ «Տրտմութեան եւ խաղաղութեան երգեր»-ը, երկրորդը՝ 1922-ին՝ «Կեանքի ու մահուան երգեր»-ը։ Զարիֆեան իր բանաստեղծութիւններուն մէջ երգած է սէրը, տրտմութիւնն ու մահը։
Ան կը համարուի Դուրեանի, Մեծարենցի եւ Տէրեանի բախտակիցը, սակայն անոնցմէ իւրաքանչիւրէն կը զանազանուի իրեն բնորոշ մի քանի գիծերով։
1924 թուականին կը մահանայ Կ. Պոլիս 30 տարեկան հասակին։
