«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Նիկողայոս Ադոնց (Տէր-Աւետիքեան) (10 Յունուար 1871- 27 Յունուար 1942), հայ պատմաբան, հայագէտ, բիւզանդագէտ եւ բանասէր։
Նիկողայոս Ադոնց ծնած է 1871-ին Հայաստանի Սիւնիքի մարզի Բռնակոթ գիւղը (Սիսիան): Ուսած է Տաթեւի ծխական դպրոցին ու Էջմիածնի Գէորգեան ճեմարանին մէջ: 1899-ին ոսկէ պարգեւանշանով աւարտած է Փեթերսպուրկի համալսարանի արեւելեան լեզուներու եւ պատմա-բանասիրական ճիւղերը: Աշակերտած է Նիկողայոս Մառին։
Հեղինակ է «Հայաստանը Յուստինիանոսի դարաշրջանում» (ռուս., 1908, անգլ., 1969, հայ., 1987) կոթողային մենագրութեան, ուր մանրամասն կու տայ Հայաստանի պատմաաշխարհագրական նկարագիրը, կը լուսաբանէ վաղ միջնադարեան Հայաստանի նախարարական կարգն ու հողատիրութեան հիմնարկները, Հայաստանի քաղաքական կացութեան վերաբերող հարցեր։
Ադոնցը ձգած է հայերէն, ռուսերէն եւ ֆրանսերէն լեզուներով գրուած շուրջ 80 արժէքաւոր գիտական աշխատութիւններ՝ նուիրուած գլխաւորապէս հայ ժողովուրդի միջնադարեան պատմութեան ու գրականութեան, հայ-բիւզանդական յարաբերութիւններուն, հայ-յունական բանասիրութեան, առասպելաբանութեան, կրօնին, լեզուաբանութեան։
