«ԶԱՐԹՕՆՔ», ՊԷՅՐՈՒԹ – Հրաչեայ Կարապետ Յովհաննիսեան (8 Դեկտեմբեր 1919 – 22 Նոյեմբեր 1997, Երեւան), հայ բանաստեղծ, արձակագիր, թարգմանիչ, հրապարակախօս, հասարակական գործիչ։ ՀԽՍՀ մշակոյթի վաստակաւոր գործիչ (1974):
Գրող Դաւիթ Յովհաննէսի եւ դերասանուհի Թամար Յովհաննիսեանի հայրն է։
1941 թուականին Երեւանի համալսարանի բանասիրական բաժնի ուսումնառութեան երրորդ տարիէն մեկնած է խորհրդային բանակ, մասնակցած է Հայրենական մեծ պատերազմին։ 1944 թուականին զօրացրուելէ ետք աշխատած է Արտասահմանեան երկիրներու հետ բարեկամութեան եւ մշակութային կապի հայկական ընկերութեան, ռատիօհաղորդումներու կոմիտէի, «Սովետական գրականութիւն» ամսագրի խմբագրութեան մէջ։ 1955-1959 թուականներուն եղած է «Գրական թերթ»ի խմբագիրը, 1959-1975՝ Հայաստանի գրողներու միութեան վարչութեան երկրորդ քարտուղարը, 1988-1990՝ նախագահ։ 1978 թուականէն՝ «Գրական թերթ»ի գլխաւոր խմբագիր:
Յովհաննիսեանի բանաստեղծութիւններու առաջին գիրքը («Իմ կեանքի երգը») լոյս տեսած է 1948 թուականին։ Այնուհետեւ հրատարակուած են իր «Երկրորդ հանդիպում» (1951), «Հրաշալի այգեպան» (1956), «Ծովի լռութիւնը» (1964), «Վայրի վարդ» (1968), «Սուրը դափնու վրայ» (1970), «Հայրական երգ» (1977) ժողովածուները։ Յովհաննիսեանը քնարական բանաստեղծ է։ Սէր, հայրենիք, Հայրենական մեծ պատերազմ, բնութիւն, հողի աշխատաւոր, ժողովուրդի ճակատագիր. ասոնք են այն առանցքային թեմաները, որոնց շուրջ հիւսուած է Յովհաննիսեանի բանաստեղծութիւնը։ Յովհաննիսեան գրած է նաեւ հրապարակախօսական, գրականագիտական, քննադատական յօդուածներ, էսսեներ, պատմուածքներ, ուղեգրական նօթեր («Մօտիկն ու հեռուն», 1967, «Ժամանակի շունչը», 1976):
Թարգմանած է խորհրդային բանաստեղծներու, ինչպէս նաեւ Ալեքսանդր Պուշկինի, Նիքոլայ Նեքրասովի, Իվան Ֆրանքոյի, Լուի Արագոնի, Մաքսիմ Ռիլսքիի ստեղծագործութիւններէն: Յովհաննիսեանի երկերը թարգմանուած են աշխարհի շատ լեզուներով։
Արկածի զոհ գացած է 1997 թուականի Նոյեմբեր 22ին:
