Յոբելինական Համերգ Նուիրուած Կոմիտասի Անուան Սենեկային Նուագախումբի Տասնամեակին

Դա­սա­կան երաժշ­տու­թեան  որ­պէս սի­րո­ղա­կան, բայց մշ­տա­կան  ունկն­դիր`պատիւը ու­նե­ցայ  հրա­ւէր ստա­նա­լու եւ ներ­կայ գտն­ուե­լու սոյն ձեռ­նար­կին: Տաս­նամ­եակ, մեծ թիւ մը չէ, սա­կայն  նուա­գա­խում­բի ստեղծ­ման օրե­րէն, երբ 2006ին  ՀԲԸ Միու­թեան 100 ամ­եա­կին առի­թով նո­րա­կազմ խում­բը «Գ. Նա­զար­եան» սրա­հէն ներս իր անդ­րա­նիկ ելոյ­թը ու­նե­ցաւ, ապա ելոյթ­ներ հայ­րե­նի բե­մե­րու վրայ` ստա­նա­լով  «Ֆ. Նան­սէն»ի վկա­յա­գի­րը եւ ոս­կէ մե­տա­լը, շատ բա­ներ փոխ­ուած են անոր կեան­քին մէջ: Կը բա­նամ պա­հա­րանն ու բծախնդ­րու­թեամբ կազմ­ուած տոմս–տե­ղե­կա­տուն զիս կը յու­շէ, թէ տագ­նա­պի­լը այն­քան ալ տե­ղին չէ: Ի՞նչ կը սպա­սէի,  չբարձ­րա­ձայ­նեմ, սա­կայն ան­կեղ­ծու­թիւնս թոյլ պի­տի չտայ ըսե­լու, որ քա­նի մը օր առաջ խու­ճա­պա­հար վա­զող հա­լէպա­հա­յը ինչ­պէ՞ս կր­նայ իրար­մէ ան­ջա­տել խու­ճապն ու պա­հան­ջը, լա­ւա­տե­սու­թեամբ դի­մագ­րա­ւել ներ­քին վա­խերն ու իր կամ­քով սնուց­ուած ժա­ռան­գա­կան ոգի­ին հա­րա­զատ մնալ:

ՀԵԸ-ի երի­տա­սարդ ոգին բնա­կա­նա­բար չի ծե­րա­նար պա­տե­րազ­մի կնճ­ռոտ հար­ուած­նե­րուն դի­մաց,- լա­ւա­տե­սօ­րէն կը մտա­ծեմ, երբ քայ­լերս դարձ­եալ կ’ուղղ­ուին դէ­պի հա­րա­զատ «Գ. Նա­զար­եան» սրահ: Սրա­հի բազ­մա­գոյն եռու­զե­ռը  բնաւ զիս չխան­գա­րեց գոց վա­րա­գոյր­նե­րու ետին վեր­յի­շե­լու նա­խորդ տա­րի­նե­րու ելոյթ­նե­րը եւ ահա յուշ դար­ձած պա­հե­րը ակն­թար­թի մը մէջ  թար­մա­ցան: Գե­ղե­ցիկ ու հն­չեղ, տպա­ւո­րիչ հա­րա­զատ ձայն մը սթա­փե­ցուց զիս. Թա­մար Խա­պայ­եա­նի հա­յե­րէն բաց­ման խօսքն է, որ միշտ աս­մունք կը յու­շէ: Ապա Դա­ւիթ Մել­քոն­եան  արա­բե­րէն խօսքը ար­տա­սա­նեց` ներ­կա­նե­րէն խնդ­րե­լով մէկ վայրկ­եան յոտն­կայս յար­գան­քի տուրք մա­տու­ցել՝ մեր ան­մեղ նա­հա­տակ­նե­րու յի­շա­տա­կին:

Այ­նու­հե­տեւ բեմ հրա­ւիր­ուե­ցան քսա­ներ­կու  մաս­նա­կից ան­դամ­նե­րը եւ հա­մեստ, բծախն­դիր, կեան­քին մշ­տա­պէս պայ­ծառ աչ­քե­րով նա­յող երի­տա­սարդ խմ­բա­վար`  բժիշկ Սար­գիս Իս­կէն­եա­նը:

Խում­բը երի­տա­սարդ է այո, սա­կայն մաս­նա­կից­նե­րու ճն­շող մե­ծա­մաս­նու­թիւնը` նո­րեկ ու պա­տա­նի: Նոր ծի­լեր հր­կիզ­ուած ար­տին մէջ, ուր Կո­մի­տա­սի հո­գին, շուն­չը կը թե­ւա­ծեն ու օտար նուա­գող­ներ եւս կը համ­տե­սեն զայն եւ  հա­յու ոգի­ով կը հրամց­նեն ներշնչեն հան­դի­սա­տե­սը:

Յա­ջոր­դա­բար՝ Մո­ցարտ, Ռախ­մա­նի­նով, Հայ­տըն, Ղա­զար­եան, Խա­չա­տուր­եան, Աս­լա­մազ­եան հն­չե­ցին որ­պէս դա­սա­կան երաժշ­տութ­եան այն­պի­սի ընտ­րա­նի, որ կը գո­հաց­նէ իւ­րա­քան­չիւր ճա­շակ: Եր­կու հի­ա­նա­լի մե­ներգ­ներ ունկնդ­րե­ցինք Արամ Խա­չա­տուր­եա­նի եւ Լե­նա Պաղ­տոյ­եա­նի կա­տա­րու­մով:

Ապա պաս­տա­ռի վրայ ներ­կա­յաց­ուե­ցաւ խում­բի ան­ցած ու­ղին, որուն ընթացքին հն­չե­ցին նա­խորդ խմ­բա­վար Յով­հան­նէս Մու­պա­յէ­տի բա­րի մաղ­թանք­ներն ու շնոր­հա­ւո­րանք­նե­րը:

Երկ­րորդ մա­սի աւար­տին, Տէր Եզ­նիկ Քա­հա­նայ Զղ­ջան­եան թե­միս Բա­րե­ջան Առաջ­նորդ Գերշ. Տէր Շա­հան Սրբ. Արք. Սար­գիս­եա­նի բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րը փո­խան­ցեց, ապա ներ­կա­նե­րը օրհ­նեց «Պահ­պա­նիչ»ով:

Դարձ­եալ բուռն ծա­փող­ջոյն­ներ`աւարտի վայրկ­եան­ները յուշող բարձ­րա­ճա­շակ ելոյ­թին, իսկ ես ամե­նե­ւին չէի փա­փա­քեր, որ ան աւար­տի`այն­պէս ինչ­պէս չես ու­զեր պիտի չուզէիր, որ աւար­տին հաս­նի իւ­րա­քան­չիւր գե­ղե­ցիկ երազ:

Ձեռ­նար­կը պի­տի կրկն­ուի յա­ռա­ջի­կայ Կի­րա­կի, 23 Հոկ­տեմ­բեր, 2016ին:

Հանդիսատես մը
«Գանձասար» (Հալէպ)