*ՍԵՒԱԿ ՅԱԿՈԲԵԱՆ*
Երէկ գիշեր, գրասնեակիս մէջ նստած կը մտածէի, թէ որքա՜ն կ՝ուզէի Լիբանանի քաղաքացին անկեղծութեամբ պատասխանէ հետեւեալ կէտերուն.
Երբ աճապարանօք է եւ ահռելի խճողումի մը կը բռնուի, ի՞նչն է այն առաջին բանը, որ ինքզինքին կ՛ըսէ…:
Երբ տուն կը հասնի, կ՛անդրադառնայ, որ ելեկտրականութիւնը անջատուած է եւ շէնքին մոթորը՝ խանգարուած… օրուան յոգնութենէն սպառած՝ աստիճաններէն դէպի տուն բարձրացած պահուն, որո՞ւ կը հայհոյէ…:
Երբ աղբակոյտի մը քովէն կ՛անցնի եւ անոր գարշելի հոտը կը շնչէ, ի՞նչն է, որ առաջին անգամ մտքէն կ՛անցնի…:
Օրուան մէջ քանի անգամ իր ինքնշարժին պատուհանէն աղբ կը նետէ…:
Ինչո՞ւ ուասթայի կը դիմէ իր պետական մէկ գործողութիւնը շուտ վերջացնելու համար…:
Ի՞նչ պատճառով օտար երկիր գաղթելու վիզայի դիմած է…:
Երթեւեկութեան կարմիր լոյսին կը կանգնի՞…:
Վերջապէս, որո՞ւն քուէարկած է երեսփոխանական կամ քաղաքապետական վերջին ընտրութիւններուն…:
Բնաւ մտածա՞ծ է փողոց իջնել՝ բողոքելու փտածութեան դէմ…:
Լիբանանի քաղաքացին, երբ անկեղծութեամբ պատասխանէ վերի հարցերուն, միայն այն ատեն կը հասկնայ, որ ինք ինչո՞ւ այս վիճակին մէջն է… եւ ո՞վ է անոր պատասխանատուն…:
Այդպէս չէ՞ սիրելի ընթերցող: Իւրաքանչիւրիս վրայ ալ կիրարկելի չէ՞…:
Մտածենք ասոր մասին:
Վաղը կը տեսնուինք:
