*ԿԱՐՕ ՊԱՍՄԱՃԵԱՆ*
Ինչ դառն է այս կեանքը, յատկապէս երբ մարդ իր ասպարէզին միջոցով կեանքը կ’անցնէ նուիրումով ու զոհողութեամբ՝ իր շրջապատին, առանց ակնկալելու գնահատական խօսքեր:
Ճակատագիրի պաղ կատակին պատճառով է, որ մէկ տարի առաջ մեզմէ հեռացաւ Վարդանը:
Այո, տարի մը առաջ էր, որ արկած մը մեզմէ խլեց ՌԱԿ Լիբանանի շրջանակին կողմէ սիրուած, ժպտադէմ եւ ծառայասէր Ընկ. Վարդանը:
Վարդանին մահուան լուրը խոր ցաւ էր բոլոր զինք ճանչցողներուն համար, որովհետեւ ան հեզ ու քաղցր ժպիտով կը կատարէր իր պարտականութիւնները:
Անոր կորուստը մեծ ցաւ ու կսկիծ պատճառեց, յատկապէս անձիս, որովհետեւ վերջին տարիներուն նոյն յարկին տակ՝Թէքէեան կեդրոնէն ներս կը գործէինք:
Իր պաշտելի կուսակցութեան՝ Ռամկավար Ազատական Կուսակցութեան Թէքէեան կեդրոնի պահապան հրեշտակն էր, որպէս պատասխանատու ընդհանուր նորոգութիւններու, եւ ոչ մէկ ճիգ խնայած էր, լաւագոյն ձեւով կատարելու իրեն վստահուած պարտականութիւնները:
Սիրելի Վարդան, ճիշդ է որ անցած է մէկ տարի եւ դուն բացակայ ես, բացակայ՝ ֆիզիքապէս, սակայն անձնապէս ինծի համար միշտ ներկայ ես հոգիովդ, արժանիքներովդ, կատակներովդ, անկեղծութեամբդ, ծառայասիրութեամբդ ու յատկապէս ընկերասիրութեամբդ:
Իբրեւ կուսակցական ընկեր՝ յիշատակներովդ, ապրումներովդ, ուրախալի պահերովդ հարստացուցիր ընտանիքդ, շրջապատդ, բայց յատկապէս զիս:
Վարդան Կիրակոսեանին շարքային ընկերի տիպարը եւ ժպիտով լեցուն դիմագիծը անջնջելի պիտի պահեն իր յիշատակը:
Յարգանք սիրելի Վարդան քու անմոռաց յիշատակիդ, հողը թեթեւ գայ վրադ:
