Մեր վիճակը այս օրերուն կը նմանի այն մարդուն, որ փողոցին մէջ ուշքը կորսնցուցած աղջիկ մը կը գտնէ ու զայն կը հասցնէ մօտակայ հիւանդանոց: Բժիշկը աղջիկը քննելէ ետք կ՛ըսէ. «Շնորհաւոր ըլլայ. տիկինը յղի է»… մինչ մեր մարդը կը բարկանայ, որ ինք չէ երեխային հայրը, աղջիկը լալով կը գոռայ. «Ո՛չ, դուն ես հայրը. Դո՛ւն ես: Մի ուրանար»:
Բժիշկը կը միջամտէ առաջարկելով յաւելեալ քննութիւններ: Ահագին կռիւէ, պոռչտուքներէ եւ տարրալուծարանային քննութիւններէ ետք բժիշկը կը հաստատէ, թէ մարդը չի կրնար երեխային հայրը ըլլալ քանզի ան ամուլ է եւ անկարող բեղմնաւորելու:
Մարդը հիւանդանոցէն դուրս կու գայ ուրախ, որ ինք անմեղ է: Միեւնոյն ժամանակ տխուր՝ որովհետեւ ամուլ է:
Ճամբան յանկարծ միտքը կ՛իյնայ, որ ինք ամուսնացած է եւ ունի զաւակներ, ու ինքզինքին հարց կու տայ, թէ անոնք ուրտեղէ՞ն եկած են…
… Յանկարծ կ՛արթննայ քունէն եւ կ՛ուրախանայ, որ այս ամբողջը երազ էր, որ տեսած էր…:
Անկողինէն ելլելով ջուր կը խմէ վախը թեթեւցնելու համար: Ջուրը խմելէն ետք կ՛անդրադառնայ, որ ինք ծոմ պահած էր:
Ժամին կը նայի ու կը մտահոգուի, որ գործի երթալու ուշացած է:
Կ՛իջնէ տունէն ու թաքսի մը կը նստի: Գործատեղի կը հասնի ուր մարդ չի գտներ: Այնտեղ կը յիշէ, որ օրը Կիրակի է եւ իրենք այդ օրը կը փակեն հաստատութիւնը:
Արագ մը տուն կը վերադառնայ, որպէսզի լուացուի ու մզկիթ հասնի Ուրբաթ օրուայ աղօթքը կատարելու:
Կինը կ՛արթննայ ու կ՛ըսէ իրեն. «Այս ո՞ւր էիր եւ ո՞ւր կ՛երթաս Նիկողոս…»:
Այդ պահուն մեր մարդը կ՛անդրադառնայ, որ իր մտահոգութիւններով տարուած նոյնիսկ մոռցած է, թէ ինք Հայ քրիստոնեայ Նիկողոսն է…:
Ահաւասիկ այսպէս է մեր իրավիճակը այս օրերուն սիրելիներ:
Յիշեցէք, որ յետին նպատակով մը գրուած չեն այս տողերը: Յանկարծ չքաղաքականացնէք:
ՍԵՒԱԿ ՅԱԿՈԲԵԱՆ