Շուտով, շուտով, շուտով Նոր Տարի է…
Եւ ամէն տարի անկրկնելի հէքիաթ…
Արդե՞օք…
Ամիս մը ու աւելի պատրաստութիւններ… Նոր Տարի է շուտով։Նոր Տարի, նոր հագուստ, նոր խաղալիք, չիր ու չամիչ…
Այսպէս էր մեր մանկութեան Նոր Տարին… Հէքիաթը մեր մանկութեան…
Եւ իմ հէքիաթս այսօր բաւարար չէ Նոր Տարին նորացնելու…
Ես անսահման տխուր եմ…
Այնքան տխուր, որ սիրտս պիտի պայթի այս խոշոր աշխարհին նեղութենէն…
Այնքան տխուր, որ այս ճոխութիւններուն մէջ անօթի եմ…
Այնքա՛ն տխուր, քանզի չեմ գիտեր, թէ Նոր Տարին ինչ նորութիւն պիտի բերէ…
Ո՞ւր է իմ հէքիաթս, որուն հաւատալով սրբութեամբ պահած եմ…
Մեր մանուկ օրերուն հեռուստացոյցը դեռ այսքան ճոխ չէր, երկու կամ երեք կայան ունէինք և Յորդանանի կայանը ամէն Դեկտեմբեր 24 ի կը ցուցնէր «Լուցկի ծախող աղջիկը» ին հէքիաթը… Եւ ես ամէն տարի կու լայի այդ աղջկան համար… Ան իմ Նոր Տարուան հէքիաթի ամենատխուր մասն էր…
Մինչև մայրս ելք մը գտաւ, ան հէքիաթային սուտ մը յօրինեց, որ լուցկի ծախող աղջիկը չի մեռնիր, պարզապէս երազին մէջ կը բարձրանայ իր մօր քով, Նոր Տարիին ետ կու գայ, որ յաջորդ տարին դարձեալ լուցկի ծախէ և չէ՞ որ Ծննդեան Հրաշքը կրնայ փոխել հէքիաթը…
Շատ համոզիչ չէր, սակայն կը հաւատայի, որովհետև կ՛ուզէի հաւատալ… Եւ անհամբեր կը սպասէի…
Նոր Տարուան սեղանին մոմերը ես կը վառէի մի՛շտ և հրեշտակէ փոքրիկ մոմակալին մոմը նուիրած էի լուցկի ծախող աղջկան, իրեն համար կը վառէի, իսկ լուցկին Կաղանդի Ծառին վրայ կը զետեղէի…։
Հէքիաթս կը շարունակուէր, որովհետև մահը չ՛ըմբռնող փոքրիկ ուղեղիս մէջ Լուցկի ծախող աղջիկը երբեք չէր մահանար…
Ես նաև կը հաւատամ տակաւին, որ Կաղանդ Պապան Հայաստանէն կու գայ, այո՛, միայն ՀայաստանէՆ։ Ան ծերուկ է և շատ զօրաւոր, որովհետև ԲԱՐԻ է… Եւ ան ալ չի մեռնիր…։
Հիմա փոխուեր է հէքիաթը… Հիմա շատ բան փոխուեր է։ Կրնանք ամէն օր նոր հագուստ և նոր խաղալիք ունենալ, հիմա լուցկիով չենք վառեր մոմերը Նոր Տարուան սեղանին և ընդհանրապէս… Հիմա յատուկ հրահաններ կան, իսկ Նոր Տարուան համար Կաղանդ Պապայի նկարով հրահաններ։
Ես տխուր եմ…
Հիմա հեռուստացոյցով Լուցկի ծախող աղջիկն ալ չկայ… Արդեօ՞ք վերջին անգամ երբ տեսայ՝ ալ չդարձաւ… Ոչ, ոչ, հէքիաթը այլ աւարտ ունեցաւ, որովհետև կը հաւատամ Ծննդեան Հրաշքին…
Բայց ես շատ տխուր եմ… Տխուր եմ որովհետև ՀԷՔԻԱԹԸ ԴԱՐՁԵՐ Է ԻՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ… Ո րովհետև հիմա այնքան շա՜տ են լուցկի ծախող աղջիկները։
Ես արդէն չեմ ուզեր հաւատալ, որ Կաղանդ Պապան Հայաստանէն կու գայ, եթէ այդպէս է՝ ան չի՞ տեսներ, թէ որքան փոքրիկներ զինք կը սպասեն, ինչո՞ւ անոնց չ՛այցելէր…
Արդէն շատո՜նց հեռուստացոյցէն Լուցկի ծախող աղջկան չեմ տեսներ, բայց հիմա դիմատետրը կայ և ես ամէն օր լուցկի ծախող երեխաներու կը հանդիպիմ… Ա՜խ, չէ՜, անոնցմէ ոմանք լուցկի ալ չունին տաքնալու համար, իսկ երբ լուցկի չկայ վառելու, ուրեմն երազ ալ չունին…
Ինչո՞ւ շատցան լուցկի ծախող փոքրիկները հայրենիքիս մէջ… Իսկ անոնք՝ որոնք լուցկի ալ չունին՝ ինչպէս պիտի տեսնեն Հանրապետութեան Հրապարակի ծառն ու Նոր Տարուան զարդարանքները…
Ո՛չ, ո՛չ Կաղանդ Պապա, առաջինը չունևոր երեխաներուն այցելէ, խաղալիքներ, նոր զգեստներ, չիր ու չամիչին հետ չմոռնաս անպայման լուցկի մըն ալ դնելու տոպրակներուն մէջ, որ պէտք եղած ժամանակ վառեն որ իրենց երազն ալ վառ մնայ…
Կաղանդ Պապա, եթէ ինծի նուէր չհասնի, հաւատա՛ ես չեմ տխրիր, ես լուցկի ունիմ, իմ հէքիաթս կը շարունակուի…
Բայց կ՛աղաչեմ Քեզի, մինչև չ՛այցելես ու չուրախացնես Քու կարիքդ ունեցող, Քեզի սպասող փոքրիկները՝ չ՛այցելես ինծի…
Ես կը վառեմ իմ լուցկիս… Կը տեսնեմ Քեզի… Որովհետև հէքիաթս պէտք է շարունակուի…
ԱՅՍ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆԸ ԵՍ ՉԵՄ ՈՒԶԵՐ…
ԵՍ ԻՄ ՀԷՔԻԱԹՍ Կ՛ՈՒԶԵՄ…։
