Մամուլի տեսություն. Մե­կու­կես տա­րում իշ­խա­նու­թյու­նը օր օ­րի ինք­նա­պար­փակ­վեց ու հե­ռա­ցավ ի­րա­կա­նու­թյու­նից՝ ի­րեն հա­մա­րե­լով մր­ցակ­ցու­թյու­նից վեր

«Իրատես» թերթը գրում է.

«Ես պաշ­տո­նա­պես հայ­տա­րա­րում եմ, որ սրա­նից ազ­գա­յին կա­ռա­վա­րու­թյուն Հա­յաս­տա­նը չի ու­նե­ցել»՝ չզար­մա­նաք, ե­թե մայ­րա­քա­ղա­քում ու մար­զե­րում հայ­տն­վեն պաս­տառ­ներ այս հան­ճա­րեղ նա­խա­դա­սու­թյամբ: Չէ՞ որ հե­ղի­նա­կը վար­չա­պետն է:

Միևնույն է, հա­զիվ թե գտն­վեն մար­դիկ նրա մեր­ձա­վոր շր­ջա­պա­տում, որ ա­սեն՝ դա ոչ միայն մա­րազմ է, այլև

ինք­նասիրա­հար­վա­ծու­թյան գա­գաթ­նա­կետ, որ­տեղ ա­մեն ինչ մշուշ­վում է ու կորց­նում ի­րա­կա­նու­թյան հետ կա­պը: Մնում է իշ­խա­նու­թյու­նը պահ­պա­նե­լու բնազ­դը: «Ա­յո, գու­ցե նաև մեր մեղ­քով հան­րու­թյու­նը չի ըն­կա­լում ինչ ենք մենք ի­րա­կա­նում ա­նում և ին­չի հա­մար: Մենք պետք է ա­մեն ինչ ա­նենք, որ թյու­րըմ­բռ­նում­ներ չլի­նեն մեր գործունեության հետ կապ­ված»՝ կա­ռա­վա­րու­թյան նիս­տում հայ­տա­րա­րել է վար­չա­պե­տը: Դա ինք­նա­պահ­պա­նու­թյան բնազդն է, որ ստի­պեց վե­րա­դառ­նալ լայ­վե­րին:

Որ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի կա­ռա­վա­րու­թյու­նը տա­նուլ է տա­լիս տե­ղե­կատ­վա­կան դաշ­տում, վա­ղուց Պո­լի­շի­նե­լի գաղտ­նիքն է: Նա գե­րա­դա­սում է ան­ձամբ ներ­կա­յաց­նել բո­լոր դրա­կան քայ­լե­րը՝ պար­բե­րա­բար Ֆեյս­բու­քում ստա­տուս­ներ գրե­լով տն­տե­սա­կան ա­ճի, հի­պո­թե­քի ու հայ­րե­նա­դար­ձու­թյան թվե­րի մա­սին: Այդ մե­խա­նիզմն ար­դեն չի աշ­խա­տում՝ վար­չա­պե­տի ստա­տուս­նե­րը կոր­չում են թի­մա­կից­նե­րի ռեալ թայմ քայ­լե­րում: Ան­ձամբ վար­չա­պետն էլ այլևս հա­մո­զիչ չէ տետ ա տետ հան­դի­պում­նե­րում՝ նա­խա­րա­րու­թյուն­նե­րի շեն­քի ա­ռաջ՝ ցու­ցա­րար­նե­րի հետ նրա խո­սակ­ցու­թյու­նը եր­կու խու­լե­րի հան­դի­պում էր: Կող­մե­րից ոչ մե­կը իր փաս­տարկ­նե­րում հա­մո­զիչ չէր: Ու դա միակ դեպ­քը չէ: Ի սկզ­բա­նե վար­չա­պե­տը ամ­բողջ մա­մու­լը բա­ժա­նել է 2 խմ­բի՝ սև/սպի­տա­կի: Սպի­տա­կը «Հայ­կա­կան ժա­մա­նակն» է, սևը՝ մնա­ցա­ծը:

Հիմք ըն­դու­նե­լով մա­մու­լի ֆի­նան­սա­վոր­ման հիմ­նա­կան աղ­բյուր­նե­րը՝ նա, ել­նե­լով իր խմ­բագ­րա­կան փոր­ձից, հա­մա­րում է, որ ամ­բողջ մա­մու­լը գոր­ծում է մի սկզ­բուն­քով՝ պատ­վի­րա­տու-կա­տա­րող: Նոր պայ­ման­նե­րում՝ նրա գնա­հա­տա­կա­նով պատ­վի­րա­տուն «նա­խորդ հան­ցա­վոր ռե­ժիմն» է, կա­տա­րո­ղը՝ բո­լո­րը: Ուս­տի բո­լոր հրա­պա­րա­կում­ներն ըն­կալ­վում են նե­գա­տիվ ու մերժ­վում հըն­թացս: Դա սկզ­բուն­քա­յին սխալ է, ո­րի հետևան­քը դար­ձավ Ֆեյս­բու­քը հիմ­նա­կան քա­րոզ­չա­մի­ջոց դարձ­նելն ու միայ­նակ հա­մա­կար­գի դեր ստանձ­նե­լը: Դա ևս սկզ­բուն­քա­յին սխալ էր, որ շատ ձեռն­տու էր, իշ­խա­նու­թյու­նից բա­ցի, բո­լո­րին:

Մե­կու­կես տա­րում իշ­խա­նու­թյու­նը օր օ­րի ինք­նա­պար­փակ­վեց ու հե­ռա­ցավ ի­րա­կա­նու­թյու­նից՝ ի­րեն հա­մա­րե­լով մր­ցակ­ցու­թյու­նից վեր: Մր­ցակ­ցու­թյան բա­ցա­ռու­մը դար­ձավ այն հեն­քը, ո­րի վրա նա­խա­րար­ներն ա­նում են ի­րենց կա­մա­յա­կան քայ­լե­րը ու հարկ էլ չեն հա­մա­րում բա­ցատ­րել պատ­ճառ­նե­րը: Կա ա­ռա­վել վա­տը՝ երբ բա­ցատ­րում են, ա­վե­լի ան­հե­թեթ վի­ճա­կում են հայ­տն­վում, ինչ­պես ե­ղավ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նի դեպ­քում: Այ­սինքն՝ իշ­խա­նու­թյու­նը չի գի­տակ­ցում իր ձա­խո­ղու­մը, փոր­ձում է մե­ղադ­րանք­ներն ի­րե­նից վա­նել: Ըն­դա­մե­նը: Ո­րով­հետև ա­մեն ին­չի միայն մեկ պա­տաս­խան ու­նի՝ «Սրա­նից ազ­գա­յին կա­ռա­վա­րու­թյուն Հա­յաս­տա­նը չի ու­նե­ցել»: Նախ՝ դա գեր­չա­փա­զան­ցու­թյուն է՝ մեկ, և երկ­րորդ՝ հե­տո ի՞նչ՝ «Լա­վա­գույն մտադ­րու­թյուն­նե­րը բա­ցում են դժոխ­քի դռ­նե­րը»՝ ա­սում էր Շեքս­պի­րը: Եվ եր­րորդ՝ քա­րոզ­չու­թյու­նը գի­տու­թյուն է ու ար­վեստ, ոչ թե լայ­վե­րի լա­բի­րին­թոս, որ­տեղ Ա­րիադ­նա­յի կծիկն էլ կա­րող է կոր­չել, երբ տր­վում ես պո­պու­լիզ­մի:

Ակն­հայտ է, որ ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կում ոչ նախ­կին­նե­րը, ոչ ներ­կա­ներն են ո­րո­շե­լու ա­պա­գան: Նրանք այն­քան են տր­ված մի­մյանց հետ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ պար­զե­լու սակ­րալ ա­ռա­քե­լու­թյա­նը, որ անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը ձևա­վո­րե­լու է նոր ուժ, ո­րը խե­լամ­տու­թյուն է ու­նե­նա­լու բա­ցար­ձա­կա­պես չանդ­րա­դառ­նալ ըն­թա­ցիկ ի­րա­վի­ճա­կին, այլ սկ­սե­լու է խո­սել միայն հան­րու­թյան հա­մար և հան­րու­թյան հետ, ներ­կա­յաց­նել իր տե­սա­կետ­ներն ու իր ճշ­մար­տու­թյու­նը: Ել­նե­լով հան­րու­թյան պահ­պա­նո­ղա­կան դի­մադ­րու­թյու­նից ու պո­պու­լիզ­մին հակ­վա­ծու­թյու­նից՝ այդ ու­ժը դժ­վա­րու­թյամբ է ա­ռաջ շարժ­վե­լու, բայց դա միակ ճա­նա­պարհն է, որ եր­կի­րը կհա­նի տե­ղապ­տույ­տից: Ոս­կե կա­նոն է, որ ա­մե­նաա­պաշ­նորհ իշ­խա­նու­թյունն ան­գամ, երբ ընդ­դի­մու­թյուն է դառ­նում, սկ­սում է խե­լա­ցի տե­սա­կետ­ներ հայտ­նել, իսկ ա­մե­նա­խե­լա­միտ ընդ­դի­մու­թյու­նը սկ­սում է ստել ու անտ­րա­մա­բա­նա­կան քայ­լեր ա­նել՝ իշ­խա­նու­թյան գա­լով: Այս կա­նո­նի ժխ­տու­մը պետք է լի­նի ու­ղե­նիշ:

Թեև այ­սօր ու­ղե­նիշ­նե­րի մա­սին խո­սում են բո­լո­րը՝ հին, նոր, նո­րա­գույն, հայտ­նի ու ան­հայտ, նոր հա­մա­րյա ո­չինչ չի աս­վում: Մե­ծա­գույն սխալ է գա­ղա­փա­րա­կան գրո­հը ընտ­րու­թյուն­նե­րի նա­խօ­րեին թող­նե­լը, այդ դեպ­քում նո­րից է ստեղծ­վե­լու ընտ­րու­թյուն ա­ռանց ընտ­րու­թյան ի­րա­վի­ճա­կը, ո­րի ար­դյունք­ներն ու հետևանք­նե­րը մե­կու­կես տա­րում տես­նում ենք բո­լորս»,-գրում է թերթը։

Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում