Թարգմանչաց Տօնի Նշումը
387ին Հայաստանը բաժնուեցաւ յոյներու եւ պարսիկներու միջեւ, որոնցմէ իւրաքանչիւրը կ’ուզէր իր մշակոյթը տարածել իր գրաւած հատուածին վրայ: Մեսրոպ Մաշտոց, նկատելով հայ ազգին սպառնացող վտանգը, ուզեց ամրացնել բաժան-բաժան եղած հատուածները՝ ստեղծելով հայ մշակոյթ՝ հայ տառերով:
Մեսրոպ Մաշտոց եւ իր աշակերտները առաջին հերթին նուիրուեցան Աստուածաշունչի թարգմանութեան: Անոնց անկրկնելի թարգմանութեան շնորհիւ Աստուածաշունչի հայերէն օրինակը բոլոր ազգերուն մէջ անուանուեցաւ Թագուհի Թարգմանութեանց:
Արդ, Ուրբաթ, 12 Հոկտեմբեր 2018ին վարժարանիս Յակոբ Պարսամեան սրահէն ներս ոգեկոչուեցաւ Թարգմանչաց տօնը՝ ներկայութեամբ Հոգեշնորհ տէր Անդրանիկ աբեղայ Քիւրիւմեանի, վարժարանիս հոգաբարձութեան անդամներու եւ ծնողներու:
Յայտագիրը սկսաւ Լիբանանի, Հայաստանի եւ վարժարանիս քայլերգերու յոտնկայս ունկնդրութեամբ, որմէ ետք միջն. Բ. դասարանէն Տէյվիտ Գէորգ իր բացման խօսքին մէջ անդրադարձաւ, թէ 405 թուականին մեծն վարդապետ Մեսրոպ Մաշտոց ճակատագրական քայլ առաւ հայ ժողովուրդի միութեան, զօրութեան ու գոյատեւման համար: Աստուածաշունչի թարգմանութեամբ փառաւորուեցաւ մեր լեզուն: Ան իր խօսքը շարունակեց՝ ըսելով. «Այսօր հաւաքուած ենք տօնելու մեր ոսկեղնիկ տառերու ստեղծումը, ինչպէս նաեւ յարգելու Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի, անոր աւագ ու կրտսեր աշակերտներուն եւ այլոց պայծառ յիշատակը»: Ան իր խօսքը աւարտեց՝ ըսելով, թէ որպէս նոր սերունդի զաւակներ ոչ թէ պարտադրուած, այլ մեծ սիրով ու գուրգուրանքով պիտի աշխատինք առողջ ու մաքուր պահել հայ լեզուն՝ որպէս սուրբ մասունք, ու զայն փոխանցել յաջորդ սերունդներուն:
Բացման խօսքէն ետք նախ. Ե. Եւ Զ. դասարաններու աշակերտները ներկայացան «Այբուբենն հայոց» խմբերգով, որմէ ետք Նախ. Ա. դասարանի քաղցրալեզու աշակերտները ներկայացան Խաչիկ Դաշտենցի «Մեսրոպ Մաշտոցին» խմբային արտասանութեամբ՝ փառաբանելով հայերէնի առաջին ուսուցիչը: Նախ. Բ. դասարանի աշակերտները անթերի առոգանութեամբ ներկայացան «Մագաղաթ» գրութեամբ: Իսկ նախ. Դ. դասարանի աշակերտները հայրենատենչ յուզումներով եւ ապրումներով շաղախուած ներկայացան Խաչիկ Դաշտենցի «Հայերէն» խմբային արտասանութեամբ: Նախ. Ե.-էն միջն. Գ. դասարաններու աշակերտները հանդէս եկան ծաղկաքաղով՝ պանծացնելով ոսկեղնիկ հայերէնը: Ապա ներկայացուեցաւ խորհրդաւոր տեսերիզ մը՝ պատրաստութեամբ Հայաստանի Հանրապետութեան Սփիւռքի նախարարութեան:
Վերջապէս վարժարանիս հայ լեզուի ու գրականութեան դասատու պարոն Աւետիս Տիպան ներկայացուց օրուան հիւր բանախօսին՝ Հոգեշնորհ տէր Անդրանիկ աբեղայ Քիւրիւմեանին կենսագրականը՝ նշելով, որ ան Վահան Թէքէեան վարժարանի շրջանաւարտ եղած է եւ այժմ ստանձնած է Մեծի Տանն Կիլիկիոյ քրիստոնէական դաստիարակութեան բաժանմունքի տեսուչի օգնական պաշտօնը, ապա բեմահարթակ հրաւիրեց զայն:
Ան նախ անդրադարձաւ իր աշակերտական անվերադառնալի օրերու մասին, իր վառ ու անմոռաց զգացումները արտայայտելով, որմէ ետք աշակերտներուն դիւրամատչելի ու բովանդակալից ձեւով փոխանցեց օրուան պատգամը, կեդրոնանալով թարգմանչացը խորհրդանշող կարեւոր հանգրուաններուն վրայ: «Այբուբենի գիւտը անհրաժեշտ էր, թէ կրօնական, թէ ազգային ու քաղաքական գետնի վրայ, որուն ընդմէջէն ազգային ինքնուրոյն դիմագիծ ստացանք, շնորհիւ Սրբ. Մեսրոպ Մաշտոցին ու անոր աշակերտներուն»: Ան իր խօսքը եզրափակեց, կոչ ուղղելով չմոռնալ մեր սքանչելի ժառանգութիւնը, կարդալով, գրելով, խօսելով, պարելով ու երգելով Հայերէն:
Վերջապէս վարժարանիս տնօրէնուհի Տիկ. Կալինա Նաճարեան բեմահարթակ, հրաւիրելով հոգաբարձութեան անդամները, յուշանուէրով մը պատուեց հիւր բանախօսը:
Շնորհիւ այբուբենի գիւտին հայը վճռականօրէն պայքարեցաւ բոլոր ճակատներուն վրայ, պահպանելով իր լեզուն եւ մշակոյթը, կառչած մնալով ազգային գաղափարին ու նկարագրին:
