Անսպասելի կորուստ…
«ՆՈՐ ՕՐ», ԼՈՍ ԱՆՃԵԼԸՍ – Յարութիւն Կարապետեանի անսպասելի մահը խոր ցաւ պատճառեց հարազատներին, ընկերներին, շրջապատին, որոնց հետ սերտ կապուած էր նա։ Կորուստը ծանր էր…։
Երբ հեռախօսով ինձ յայտնեցին Յարութիւնի մահուան լուրը, կարծէք չըմբռնեցի, տեղում սառել էի, ականջներիս չէի հաւատում…։ Բայց իրականութիւնից չես փախչի։
Մօտ մէկ ամիս առաջ ընկերներով, բարեկամներով նշեցինք յայտնի միզաբան (միզագէտ, ուրոլոգ) եւ ազգային բարերար Կարօ Դերձակեանի ծնունդը իր յարկի տակ եւ առաջին անգամ խորովածը մեր ձեռքով պատրաստեցինք, որին աշխուժօրէն մասնակցեց Յարութիւնը, չնայած լաւ չէր զգում իրեն։ Ահա այդ ուրախութիւնից յետոյ՝ Յարութիւնի մահուան գոյժը…։
Ես իմ պարտքս եմ կատարում եւ հոգու հանգստութիւն զգում՝ գրելով այս տողերը Յարութիւնի՝ իմ լաւ ընկերոջ մասին։
1999 թ. Երեւանում որպէս պատգամաւոր մասնակցում էի Հայաստան-Սփիւռք համաժողովին։ Այդ ընթացքում Ժոզէֆ Աւետիսեանի տանը հանդիպեցի, ծանօթացայ Յարութիւն Կարապետեանի հետ։ Ժոզէֆ Աւետիսեանը Հայաստանի հայրենակցական միութիւնների խորհրդի ատենապետն է։ Նրա հետ ծանօթ էի Հայաստանի ու Սփիւռքի հայրենակցական միութիւնների սերտօրէն կապուած գործունէութեան հետ։ Յարութիւն Կարապետեանը Հայաստանի Այնթապցիների Հայրենակցական Միութեան նախագահն էր։ Նա պատմեց, թէ որքան ջանք էր թափել Նոր Այնթապի տարածքը մաքրելու, ապահով պահելու ու դպրոցի վերականգման աշխատանքները կարգաւորելու համար։ Ծանօթանալուց յետոյ նա Ժոզէֆին ու ինձ հրաւիրեց այնթապցիների բացած նոր ճաշարանը լեհմեջուն ուտելու։
Մեր յարաբերութիւնները աւելի սերտացան յետագայում, քանի որ ես յաճախ էի գնում Երեւան եւ հանդիպում Ժոզէֆին ու Յարութիւնին։ Այնուհետեւ Յարութիւնը եղաւ Լոս Անճելըսում։ Մենք հանդիպեցինք։ Նրա առաջարկութեամբ այցելեցինք մօրաքրոջ տունը, ծանօթացրեց նրա գերդաստանի հետ եւ այսպէս աւելի մօտեցանք իրար։ Նա շատ անմիջական էր։
Նա իր բարի բնաւորութեամբ ինչպէս Երեւանում, այնպէս էլ Լոս Անճելըսում ստեղծեց իր՝ Յարութիւնի ընկերական ու բարեկամական շրջապատը, որի հետ իր անսակարկ, մասնակցութիւնն ունեցաւ հայրենիքին ու հայապահպանման նուիրուած ազգային գործունէութիւններին։
Մի առիթով մենք հանդիպեցինք յայտնի քանդակագործ Գասպար Գասպարեանի եւ գորգի մասնագէտ Հրաչ Կէօզիպէյուքեանի հետ։ Վերջինս մեզ հրաւիրեց իր տունը։ Այն անտառի մէջ էր՝ գեղեցիկ բնութեան գրկում։ Տանտէրը թոնիր էր սարքել, որտեղ էլ առաջին խորովածը արեցինք։ Սեղանի շուրջ, լաւ տրամադրութեան մէջ, Յարութիւնը մեզ պատմեց իր ուսանողական կեանքից, երաժշտական աշխարհից եւ նուիրուած ազգային գործունէութիւնից, որոնք ուղեկցւում էին ազգային երգերի իր անգնահատելի կատարմամբ։
Որքան էլ գնահատենք, գնահատելի տողեր գրենք Յարութիւնի մասին, չեն բաւականացնի իր ազնիւ ու վեհ հոգու էութիւնը արտայայտելու։ Իր ստեղծած, իրեն յարգող ընկերական-բարեկամական շրջապատն էլ հոծ բազմութեամբ նրան ուղեկցեց դէպի իր «նոր կացարանը»։ Յիշատակն արդարոց, օրհնութեամբ եղիցի։
Աստուած հոգին պահի լոյսերի մէջ որպէս ազնիւ ու անաղարտ հոգով արարածի։
Աստծոյ մխիթարութեամբ թող սփոփուի Յարութիւնի ընտանիքը. կողակիցը՝ Սւետլանան, որդին՝ Հայկը, դուստրը՝ Աստղիկը եւ բոլոր հարազատները։
Անկեղծ սիրով՝
ՎԱՀԱՆ ԲԱՀԱՐԵԱՆ
