Զրուցեց՝ ԳԷՈՐԳ ՉԻՉԵԱՆ
Լոս Անճելըսի իրաքահայերու ընտանեկան միութեան փոխնախագահ, դոկտ. Մարալ Անջարգոլեան, որ վերջերս հիւրընկալուած էր ՀՀ Սփիւռքի նախարարութեան մէջ, «Հայերն այսօր»-ին կը պատմէ միութեան գործունէութեան, բարեգործական ծրագիրներու եւ Հայաստանի հանդէպ ունեցած իր սիրոյ, նուիրումի եւ պատասխանատուութեան զգացումին մասին:
Մեր ուշադրութեան կիզակէտին մէջ Հայաստանն է…
-Լոս Անճելոսի իրաքահայերու ընտանեկան միութիւնը կը գործէ 35 տարիէն աւելի, որուն նպատակը համայնքին մէջ, անհրաժեշտութեան պարագային նաեւ միւս համայնքներուն մէջ, յառաջացած խնդիրներուն լուծում տալն է: Այս աշխատանքներուն զուգահեռ` մեր ուշադրութեան կիզակէտին մէջ նաեւ Հայաստանն է: Բոլորս միախմբուած` պատրաստակամ ենք օգնութեան ձեռք մեկնելու Մայր Հայրենիքին: Կ’ուզենք մեր կատարած աշխատանքով նպաստել Հայաստան-Սփիւռք կապերու ամրապնդման եւ մեր հայրենակիցներու կողքին գտնուելու:
Երկար ու ձիգ տարիներու ընթացքին բազմապիսի խոշոր ծրագիրներ իրականացուցած ենք, նաեւ բարեգործական նախաձեռնութիւններ կատարած, որոնք կեանքի կոչած ենք պարբերաբար կազմակերպուող դրամահաւաքներէն գոյացած հասոյթին միջոցով:
Իրաքի մէջ տիրող պատերազմական իրավիճակին պատճառով 135 իրաքահայ ընտանիքի օգնած ենք Պաղտատէն Հայաստան տեղափոխուելու եւ ոտքի կանգնելու:
Շուրջ հազար դպրոցական սեղան, աթոռ եւ անհրաժեշտ այլ պարագաներ յատկացուցած ենք Երեւանէն դուրս գտնուող քաղաքներու, գիւղերու դպրոցներուն: Իջեւանի, Նոյեմբերեանի, Մեծամորի մէջ արտադասարանական կեդրոններ բացած ենք, ուր երեխաները դասերէն յետոյ կու գան` ինքնակրթութեամբ զբաղելու եւ իրենց առօրեան հետաքրքրական ձեւով անցնելու: Հիմա աւելի շատ ուշադրութիւն կը դարձնենք սահմանամերձ գիւղերուն:
Նշեմ նաեւ, որ օտարութեան մէջ ապրող հայ երեխաներուն հայեցի կրթութիւն եւ դաստիարակութիւն տալու նպատակով արդէն երեսուն տարի է` միութեան ջանքերով Կլենտելի մէջ շաբաթօրեայ հայկական վարժարան կը գործէ, ուր անոնք հայոց լեզու, պատմութիւն, երգ, ասմունք կը սորվին` չկորսնցնելով ինքնութիւնը:
Հայրս մեզի կը յորդորէր լաւ մարդ դառնալ…
-Ես անձնական նախաձեռնութեամբ նոյնպէս բարեգործութեամբ հանդէս կու գամ. ամէն տարի Սեպտեմբեր ամսուն կ’այցելեմ Հայաստան եւ ոեւէ ընտանիքի կով կը նուիրեմ, որպէսզի հոգան իրենց ապրելու, հանապազօրեայ հաց վաստակելու խնդիրը:
Հոգիիս հանգստութեան համար բարեգործութիւն կ’ընեմ: Ուրախ կը զգամ, որ կրնամ մարդոց աջակցիլ, անոնց հոգերը քիչ մը թօթափել:
Կը կարծեմ` հօրս` Խոսրով Տապաղեանի տեսակը ժառանգած եմ, անով ոգեշնչուած բոլոր գործերը կ’իրականացնեմ: Ան շատ հայրենասէր էր, կը մտածէր Հայաստանին օգտակար ըլլալու մասին, իսկ մեզի կը յորդորէր լաւ մարդ դառնալ, որակեալ կրթութիւն ստանալ, որպէսզի յետագային մեր կատարած աշխատանքով կարենայինք նպաստել Հայաստանի զարգացման եւ յառաջընթացին:
Մայրս ալ Հայաստան սիրող, Հայրենիքի ապագայի մասին մտահոգ անձնաւորութիւն մըն էր: Մեզի միշտ կ’ըսէր, որ մեր վերջնական հանգրուանը Հայաստանն է, վաղ թէ ուշ, մեր երկիր պիտի վերադառնանք:
Հայաստան առաջին այցելութիւնս ճակատագրական դարձաւ…
-Հայաստան առաջին անգամ 1988 թուականին եկած եմ` մասնակցելու ազգականիս հարսանեկան արարողութեան:
Պսակադրութիւնը տեղի ունեցաւ Գեղարդի վանքին մէջ, որն ալ ճակատագրական դարձաւ. վանական համալիրն իր հիանալի գեղեցկութեամբ մեծ ազդեցութիւն ձգեց իմ վրաս, եւ ես սիրահարուեցայ Հայաստանին: Սկսայ յաճախակի դարձնել այցելութիւններս, աւելի կապուիլ Հայաստանին, բնակարան ալ ունիմ Երեւանի մէջ, աղջիկս այստեղ կ’ապրի:
Այս տարի թոռնիկներուս հետ Հայաստան եկած եմ, քանի որ շատ կը ցանկայի անոնք մասնաւոր դասընթացներու յաճախելով` կատարելագործեն Մայրենիի իմացութեան մակարդակը:
Չնայած տան մէջ չենք ձգեր անգլերէն խօսին, բայց, այնուամենայնիւ, ամերիկեան միջավայրն իր «գործ»-ը կ’ընէ:
Այցելութեանս ընթացքին շաբաթօրեայ վարժարանի ուսուցչուհի Քնարիկ Գէորգեանի, Հայաստանի իրաքահայերու ընտանեկան, մշակութային հասարակական կազմակերպութեան նախագահ Վիգէն Կիտիկեանի հետ հանդիպեցանք նաեւ ՀՀ սփիւռքի նախարար Հրանոյշ Յակոբեանին: Կը կարծեմ` արդիւնաւէտ քննարկում ունեցանք. նախարարը հանգամանալիօրէն ծանօթացաւ միութեան գործունէութեան, կատարուած աշխատանքներուն` յորդորելով աշխուժօրէն մասնակցիլ նախարարութեան ծրագիրներուն: Շնորհակալ ենք ջերմ ընդունելութեան համար:
«Հայերն Այսօր»
Մեր կողմէ նշենք, որ Լոս Անճելըսի իրաքահայերու ընտանեկան միութեան հիմնադիր նախագահն է նախկին իրաքահայ վերջին տասնամեակներուն ամերիկաբնակ, Ռամկավար Ազատական մամուլի ընդհանարապէս եւ «Զարթօնք»ի երէց աշխատակից՝ ընկեր Խաչիկ Ճանոյեանը:
«Խմբ.»
