*ՍԵՒԱԿ ՅԱԿՈԲԵԱՆ*
Լիբանանի ամբո՜ղջ ծովափը երկար տարիներէ ի վեր եւ մանաւանդ այժմ՝ ոչ միայն Լիբանանի քաղաքացիին վայելելու իրաւունքը ըլլալէ դադրած է, այլ պետութեան ալ չի պատկանիր…:
Ան գրեթէ սեփականացուած է տարիներու ընթացքին իշխանութեան գլուխ եղող՝ իրարայաջորդ, այսպէս կոչուած, պատասխանատուներուն, անոնց մօտիկներուն կամ խնկարկուներուն կողմէ…:
Պէյրութի ծովափին վրայ հանրային սեփականութիւն հաշուող վերջին պատառիկի՝ Ռամլէթ Էլ Պայտայի ծովափին ալ գլխուն գալիք մը կայ շուտով, որուն մեծ մասին սեփականատէր ունենալու փաստն ալ նոր մէջտեղ ելաւ…:
Քաղաքացիներու իրաւունքէն ըսենք հրաժարեցանք, պետական գանձը գոնէ անկէ օգտուէր…: Տարիներէ ի վեր խորհրդարանի օրակարգերուն վրայ է «Հանրային (Ծովափերու) Սեփականութիւններու» (Ամլաք Պահրիէ) հարցը: Սակայն ոչ մէկ գործնական լուծում այս ուղղութեամբ: Երբ օրէնսդիր ժողովի անդամները կամ անոնց տէրերը, նաեւ իրենց սիրեցեալները տուեալ հարցէ մը օգտուողներն են, բնականաբար ապուշ պէտք է ըլլալ սեփական շահի դէմ օրէնք ընդունելու…:
Իսկ ի՞նչ կ’արժէ այսօր սեփականացուած շնորհքով ծովափ մը երթալով՝ անոր բարիքներէն օգտուիլը: Մուտքը՝ 30 ամ. տոլար: Եթէ անշուշտ զոյգ մը պիտի երթայ՝ հաշիւը եղաւ 60 ամ. տոլար: Եթէ արեւի բաղնիք ստանալու անկողին մը ունենալ ուզէ այդ զոյգը՝ պէտք է աւելցնել 100 ամ. տոլար: Չթունաւորուելու կամ բերնի համով ուտելու բան մըն ալ եթէ համարձակին ապսպրել՝ պէտք է զոյգին համար նուազագոյնը 50 – 60 ամ. տոլար նկատի ունենալ…: Ընտանիքի մասին չխօսինք, որովհետեւ համեստ օրապահիկով, միջին հաշուով 4 հոգինոց ընտանիքի մը ծով երթալու «արկածախնդրութիւնը»՝ կրնայ համեստ պաշտօնեայի մը շահած ամսական ամբողջ մուտքի գումարը գերազանցել…:
Չափազանցած կ’ըլլա՞մ եթէ ըսեմ, որ Լիբանանցի երիտասարդ մը շաբաթավերջին ծով երթալու իր պիւտճէին վրայ քանի մը տոլար ալ եթէ աւելցնէ, կրնայ 4 – 5 օրով Կիպրոս կամ Յունաստան եւ կամ նոյնիսկ Վարնա (Պուլկարիա) ճամբորդել ու հոն վայելել շա՜տ աւելի մաքուր ծովափ մ,ը քանի մը օրերու վրայ երկարած…:
