Տեսանկիւն
Ժամանակին փոքր եւ աղքատ գիւղ մը կար, որուն բնակիչները կ՛ապրէին գիւղին միակ կովին տուած կաթով ու անկէ արտադրուած սնունդով: Օր մը, կովը կաւէ կուժի մը մէջէն ջուր խմել փորձելու պահուն, գլուխը կը կախուի կուժին մէջ եւ ան չի կրնար իր գլուխը դուրս բերել կուժին բացուածքէն: Գիւղացիները կը շուարին ու շատ կը փորձեն փրկել կովը, սակայն ի զուր: Գլուխը կուժէն դուրս բերելը անկարելի կ՛ըլլայ, նոյն ժամանակ չեն ուզեր կուժը կտրել, որուն նոյնքան պէտք ունէին:
Բոլորը մէկ կ՛երթան գիւղապետին մօտ իր խորհուրդը հարցնելու: Գիւղապետը լուրջ դէմքով կը մտմտայ ու տիրական ձայնով մը կ՛ըսէ. «Կովին գլուխը կտրեցէ՛ք»: Գիւղապետին խորհուրդը կը գործադրուի:
Գիւղացիները դարձեալ դիմելով գիւղապետին կ՛իմացնեն, որ կովին գլուխը կտրեցին սակայն տակաւին գլուխը կուժին մէջ կախուած կը մնայ, անգործածելի դարձնելով կուժը: «Կուժը կտրեցէ՛ք» կը վճռէ «իմաստուն» գիւղապետը:
Գիւղացիները դարձեալ կատարելով գիւղացիին խորհուրդը կը նային իրեն, որ լուրջ եւ մտահոգ դէմքով մը ծխամորճը կը վառէ եւ մուխը քուլայ քուլայ դէպի երկինք կ՛արձակէ մտմտալով:
«Հոգիդ ողջ ըլլայ գիւղապետ». կ՛ըսեն գիւղացիները: «Մի մտահոգուիր ու նեղուիր» կը խնդրեն անոնք:
Գիւղապետը մեծահոգի ժպիտով մը կը դառնայ իրենց ու կ՛ըսէ. «Կովին ու կուժին կորուստներով չէ, որ նեղուած եմ խե՜ղճ մարդիկ»: Ապա յուզուած կ՛աւելցնէ «Ես մտահոգ եմ, որ իմ մահուընէ ետք, ինչպէ՞ս ձեր հարցերը պիտի լուծէք առանց իմ խորհուրդներուս»…:
Մեր ազգն ալ Լիբանանի մէջ եւ այլուր նման «սրտցաւ» եւ մեզմով «մտահոգ» գիւղապետեր ունի, եւ մինչ իրենք մշտնջենական են. ազգը կը չքանայ…:
