Հայրենի մտաւորական Լուսինէ Աբրահամեանի Ֆէյսպուքի էջին վրայ կը կարդանք.
Մեր տան դիմաց մի ընկուզենի կայ: Այն մենք ենք տնկել, մենք ենք խնամել ու մեծացրել, բայց բոլորս գիտենք, որ այն միայն մերը չէ: Իր շուքի տակ իմ մանկութեան յիշողութիւններն ամբարած ընկուզենին` մեր բակի բոլոր փոքր ու մեծ երեխաներինն է, ծանօթ ու անծանօթ անցորդներինը, որոնք թաքուն կամ բացայայտ՝ հասունանալուն պէս հաւաքում են ծառից պոկուած ընկոյզները:
Ի՞նչ կարող ենք անել, կեանք է՝ իր գրուած ու չգրուած օրէնքներով:
… Օրեր առաջ պատուհանից նկատեցի, թէ մեր բակի փոքրիկներից մէկն ինչպէս էր արագ-արագ հաւաքում գետնին թափուած ընկոյզները: Տեսնելով ինձ՝ նա մի պահ շփոթուեց, բայց արագ կողմնորոշուելով՝ ցոյց տուեց կողքին կանգնած հարեւանի շանն ու սկսեց անարցունք արտասուել: Լուռ նայեցի նրան, որն այդ պահին կեանքի «կարելի»-ն ու «չի կարելի»-ն չճաշակած մի փոքրիկ էր, վախեցած աչքերով, որը փորձում էր մանկան անմեղ միամտութեամբ քօղարկել իր արարքն ու ինձ համոզել, իբր շնից է վախենում, եւ որ նա´ է մեղաւորը, այլ ո´չ թէ` ինքը:
Ինչ կարող էի անել ես՝ կեանքի «կարելի»-ի ու «չի կարել»-ի ծանրութիւնն ուսերիս առած: Ընդամէնը «զինաթափ» լինել նրա խորամանկութիւնից ու կեղծ, բայց այնքան անկեղծ արցունքներից:
Տեսնելով, որ ժպտում եմ, նա միանգանից մոռացաւ շանը, իր արցունքներն ու սկսեց բարձր-բարձր ծիծաղել:
Նա՞ ինձ յաղթեց, թէ՞ ես՝ նրան: Պարտուելով՝ յաղթեցինք երկուսս էլ: Յաղթեցինք՝ մի պարզ ժպիտով:
Մի պարզ ժպիտ… Որքան յաճախ ենք մոռանում այդ մի ժպիտը, սիրոյ պարզ խօսքերը, մի լուռ բարեւը, մեր ձեռքը դիմացինին մեկնելու պարզ արարքը բաշխել մեզ ծանօթ ու անծանօթ, սիրելի ու երբեմն ոչ սիրելի մարդկանց, որոնց շատ յաճախ ապրելու համար միայն մի ժպիտ է պէտք, սիրոյ պարզ խօսքեր, մի լուռ բարեւ ու մի ձեռք՝ արեւի ջերմութեամբ:
Մոռանում ենք՝ շտապելով նիւթի հետեւից: Բայց ինչքան արագ ենք վազում, մէկ է՝ միշտ պարտուում ենք: Պարտուելով՝ դատարկուում՝ ճանապարհին կորցնելով ինքներս մեզ, մեր մէջ ապրող պարզ ու հասարակ մարդուն: Իսկ եթէ երբեւէ յաղթում ենք՝ միայնութեան ու դատարկութեան ոսկեզօծ ճահճի մէջ սկսում ենք երազել մի ժպիտի, սիրոյ պարզ խօսքերի, մի լուռ բարեւի ու արեւի ջերմութեամբ լի մի ձեռքի մասին…
