*ՍԵՒԱԿ ՅԱԿՈԲԵԱՆ*
Մարդկային տկարութիւններէն է անձնական ապիկարութեան պատճառով ձախողութիւնը փորձել արդարացնել ուրիշ մը մեղադրելով:
Այս ձեւին դիմող անհատները անշուշտ բան չեն սորվիր ու կը մնան ձախողներ (losers) իրենց ամբողջ կեանքին ընթացքին:
Նման ձախող անձի մը գոյութիւնը կը սկսի շատ աւելի վտանգաւոր դառնալ, որքան տուեալ անձին պատասխանատուութիւնը եւ վարած պաշտօնը բարձրանայ:
Պատկերացուր սիրելի ընթերցող, որ նման անձ մը ազգային ղեկավար է, կազմակերպութեան մը պատասխանատուն, կամ դպրոցի մը տնօրէնը, եւ երեւակայէ անոր գործած աւերը իր գլխաւորած հաւաքականութեան վրայ:
Հարցը կը դառնայ վատութիւն, երբ խնդրոյ առարկայ, անձը անկախ իր մարդկային տկարութենէն կամ հիւանդագին բնոյթէն, իր արարքին գիտակից ըլլալով հանդերձ՝ դիտումնաւոր կ’ընէ: Այս մէկը կանխապէս ծրագրուած ոճիրի ալ համազօր է, որովհետեւ այս միջոցին դիմող ձախող անձը անարդարօրէն վնաս կը հասցնէ այն անձին, որուն կը փորձէ անհիմն կերպով մեղադրել: Շատ յաճախ այս ձախողները կ’ունենան նաեւ աւելի ձախող հովանաւոր մը կամ պաշտպանողներ (որոնց ապաւինած կ’ըլլայ մեր ձախողը), որոնք այս պարագային համազօր են ոճիրի մասնակիցի…:
Կայ աւելի եւս վտանգաւոր բան մը: Ստորադաս հետեւորդներ, պաշտօնեաներ կամ աշակերտներ պիտի սորվին ու կապկեն իրենց գերադաս պատասխանատուին կամ տնօրէնին վարուելակերպը եւ իրենք իրենց կարգին պիտի վերաբերին նմանապէս:
Այսպէս ձախողութիւնը պիտի դառնայ մշակոյթ՝ տուեալ հաւաքականութեան պարագային, իսկ անոր հետեւանքները՝ աղիտալի, մինչ սրբագրումը՝ շատ յաճախ անկարելի:
