*ՍԵՒԱԿ ՅԱԿՈԲԵԱՆ*
Երէկ գիշեր ընկերային համացանցի վրայ կարդացի հետեւեալ լուրը, թէ Ճափոնի իւրաքանչիւր շրջանին մէջ, պետութեան կողմէ աղբահաւաքներուն տրամադրուած են երկիրին լաւագոյն ճաշարանները՝ իրենց կէսօրուայ ճաշը հոն ուտելու համար…:
Այս լուրը աչքերուս առջեւ բերաւ մեր երկիրին խեղճ օտարազգի (հնդիկ, պանկլատեշցի եւայլն) աղբահաւաքները, որոնք իրենց հացը կ՛ուտեն մայթերու վրայ կամ ծառի մը շուքին տակ (եթէ ծառ գտնեն)… մինչ լիբանանցին անոնց հետ կը վարուի ամենաարհամարհական ձեւով, իսկ անոնց աշխատավարձին գումարը շա՜տ աւելի նուազ է՝ քան լիբանանցի նախարարի մը կամ երեւելիի մը տիկնոջ շալկած պայուսակին գինը…:
Աւելորդ բարոյախօսութիւն չեմ ուզեր ընել՝ ըսելով, որ Լիբանանն ալ Ճափոնի օրինակին քառորդին նման պէտք է ընէ՝ լաւ գիտնալով, որ ամիսներ ետք աղբերը դեռ նոր հաւաքուեցան ճամբաներէն, բայց միեւնոյն ժամանակ պէտք է շեշտել, որ անարդարութիւնն ալ չափ մը պէտք է ունենայ…։
